Η Ευτυχία Δεν Έρχεται – Χτίζεται
Η Ευτυχία Δεν Έρχεται – Χτίζεται
Στεκόμουν στην κουζίνα μου με μια κούπα καφέ στο χέρι. Ήταν Κυριακή πρωί. Έξω μύριζε βρεγμένο πεζοδρόμιο και γιασεμί – σαν εκείνα τα καλοκαίρια που ήμουν παιδί και πίστευα πως ο κόσμος με χωράει ολόκληρη. Τώρα, στα 47 μου, ναι… με χωράει ξανά. Αλλά χρειάστηκε να ξαναφτιάξω αυτόν τον κόσμο από την αρχή.
Πέρασα πολλά. Χρόνια με αμφιβολίες, με εξάντληση. Ένα σώμα που φώναζε όταν εγώ σιωπούσα – μια αυτοάνοση περικαρδίτιδα που με συνόδευε επί επτά χρόνια, δοκιμάζοντας τα όριά μου σε κάθε επίπεδο. Αντί να τα παρατήσω, έμαθα να ακούω. Να καταλαβαίνω τι χρειάζεται η καρδιά μου – όχι μόνο ως όργανο, αλλά ως χώρος ύπαρξης.
Ένιωθα πως είχα χαθεί μέσα σε ρόλους, ευθύνες, φόβους. Μαμά δύο εφήβων, επαγγελματίας, γυναίκα με πάθος για τη ζωή – και όμως… για χρόνια δεν ήξερα πού βρισκόμουν ακριβώς μέσα σε όλα αυτά. Μέχρι που ένα απόγευμα, κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, τόλμησα να ρωτήσω: «Αυτό είναι όλο; Αυτή είναι η ζωή που θέλω να ζω;»
Και κάπου εκεί ξεκίνησε η μεγάλη επιστροφή. Όχι προς τα έξω, αλλά προς τα μέσα.
Δεν περίμενα πια την “ευτυχία” να έρθει. Κατάλαβα πως δεν ερχόταν μόνη της. Δεν είναι δώρο, δεν είναι ανταμοιβή, δεν είναι παραχώρηση της τύχης. Είναι χτίσιμο. Επιλογή. Αντίληψη. Πράξη.
Άρχισα να γράφω – πρώτα για μένα, μετά για τους άλλους. Έστησα ξανά τη ζωή μου πάνω σε αλήθειες. Δημιούργησα εργαλεία. Έγραψα ημερολόγια. Έβαλα τον πόνο μου να γίνει γέφυρα. Σπούδασα βαθύτερα αυτό που ήδη αγαπούσα – την ανθρώπινη ψυχή. Και μέσα από αυτή τη διαδρομή, μπόρεσα να πω:
“Η ευτυχία δεν είναι προορισμός. Είναι ο τρόπος που επιλέγω να βλέπω – και να ζω – το παρόν.”
Την ευτυχία την αναγνώρισα σε μικρές στιγμές. Στην πρώτη ανάσα του πρωινού. Στο γέλιο των παιδιών μου. Στην ησυχία του σπιτιού όταν η μέρα έσβηνε. Στην αίσθηση ότι πλέον δεν φοβάμαι τη χαρά. Πως μπορώ να μείνω μέσα της χωρίς να νιώθω ότι δεν την αξίζω ή ότι σύντομα θα χαθεί.
Μια μέρα, μιλώντας σε μια ομάδα ανθρώπων, μοιράστηκα αυτό που είχα μάθει:
— Ξέρετε τι είναι για μένα η ευτυχία; Είναι μια εσωτερική πράξη αποδοχής. Είναι το να λες «Είμαι εδώ, έτσι όπως είμαι, και μ’ αυτό αρκεί για να αγαπήσω τη ζωή μου». Δεν χρειάζεται να τα έχεις όλα. Χρειάζεται να είσαι παρών. Και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει καλά… χωρίς ενοχή.
Και εκεί, στο βλέμμα τους, είδα την αναγνώριση. Το μοίρασμα. Εκείνη τη σιωπή που λέει: “Κι εγώ κάτι αντίστοιχο κουβαλάω”. Γιατί όλοι κουβαλάμε κάτι. Και μπορούμε να μάθουμε να το κουβαλάμε αλλιώς.
Δεν έγινα ποτέ «η γυναίκα που τα είχε όλα». Όμως έγινα η γυναίκα που ξαναβρήκε τον εαυτό της. Που του έδωσε αγάπη. Χώρο. Σεβασμό. Και σήμερα, μπορώ να πω με σιγουριά:
Η ευτυχία δεν έρχεται. Χτίζεται.
Χτίζεται μέσα σου, κάθε φορά που δεν εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.
Κάθε φορά που θυμάσαι το αγνό παιδί που υπήρξες κάποτε!
Δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα. Ούτε να έχεις “φτιάξει” τη ζωή σου.
Αρκεί να κάνεις ένα μικρό βήμα. Να πεις «αξίζω να με γνωρίσω».
Αν είσαι έτοιμος/η, είμαι εδώ. Με εργαλεία, εμπειρία, γνώση και αγάπη.
Και μπορούμε να χτίσουμε μαζί. Από μέσα προς τα έξω.
Μαρία Αλεξιάδου
ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΚΙΝΗΤΟΥ
-
Πρόσφατα Άρθρα
